In februari 2024 kreeg ik op 34-jarige leeftijd de diagnose borstkanker na een zelfcontrole. Ik lette al heel lang goed op en deed regelmatig mijn zelfreiniging, waardoor ik een klein knobbeltje van slechts 8 mm kon ontdekken. De kans dat het kanker was, was minimaal, maar toch was het zo! Vooral omdat er geen geval van borstkanker in mijn familie voorkomt, noch aan mijn moeders noch aan mijn vaders kant.
Het kwam dan ook als een complete verrassing toen ik 3 maanden later hoorde dat ik drager was van de BRCA2 genetische mutatie, doorgegeven door mijn vader van Palestijnse afkomst. Sommige onderzoeken tonen aan dat deze mutatie oververtegenwoordigd is bij bepaalde Arabische etnische groepen. Toch was er geen kanker aan die kant, ondanks een zeer grote familie met veel neven en nichten! Gelukkig was ik de ‘eerste schakel’ met een kleine, plaatselijke kanker die goed te behandelen was. Ik kon mijn neven en nichten, die nog jong waren, vertellen dat de mutatie in de familie voorkwam. Ik wilde hen de keuze bieden om zich te laten screenen voordat ze geconfronteerd zouden worden met een diagnose zoals die van mij.
Na dit nieuws besloot ik om een preventieve mastectomie te laten uitvoeren op de borst die niet door de kanker was aangetast, omdat mijn rechterborst in februari al was verwijderd toen ik de diagnose kreeg. De preventieve borstamputatie was gemakkelijker omdat ik aan één kant al een borstamputatie had ondergaan en die was heel goed verlopen. Ik had meteen een reconstructie met prothesen. Tegelijkertijd liet ik ook mijn eileiders verwijderen om mijn eierstokken te beschermen tot de aanbevolen leeftijd voor adnexectomie (45 voor BRCA2), omdat ik al twee kinderen had en niet nog meer wilde. Deze operatie heeft geen hormonale gevolgen en heeft een zeer significant beschermend effect van bijna 80%. De pathologietests toonden geen abnormale cellen aan in mijn eileiders of mijn linkerborst, wat ook heel goed nieuws was.
Vandaag voel ik me heel sereen tegenover deze mutatie. Uiteindelijk loop ik minder risico zonder mijn eileiders en zonder mijn borsten dan een vrouw zonder genetische mutatie. Natuurlijk is het vooruitzicht om op 45-jarige leeftijd mijn eierstokken te moeten verwijderen geen gelukkig vooruitzicht, maar ik heb er vertrouwen in dat de medische vooruitgang zal doorgaan en dat we me over 10 jaar een goede levenskwaliteit zullen kunnen bieden.
Ondertussen bereid ik me voor zoals ik altijd heb gedaan door veel te blijven sporten, vooral krachttraining, om mijn botten en hart op de lange termijn te beschermen. Mijn prothesen veroorzaken geen ongemak of pijn, ook al kan ik bepaalde oefeningen niet meer doen omdat ze onder mijn borstspier zitten. Desondanks speel ik tennis, loop ik hard en doe ik aan bodybuilding zonder zorgen, en het esthetische resultaat is erg bevredigend. Het moeilijkste is om te wennen aan het verlies van gevoel in mijn borsten.
Ontdekken dat je een genetische mutatie hebt kan een schok zijn, en in mijn geval had ik maar een kans van één op 2000 dat ik het had. We dragen allemaal veel genetische mutaties met ons mee zonder het te weten, waardoor we aan allerlei risico’s worden blootgesteld. Als er iets is wat mijn kanker me heeft geleerd, is het dat het leven altijd een manier zal vinden om de statistieken te trotseren! Het kennen van je genetische status is een kans, want het stelt je in staat om preventieve maatregelen te nemen of om beter gecontroleerd te worden. Het hoeft niet zo te zijn!
BRCA+ Network asbl
