Ik ben geboren op 18 april 1983 in Namen. Toen ik 27 was, in januari 2010, stond ik onder de douche en voelde ik een knobbeltje boven mijn rechtertepel. Daar is het allemaal begonnen.
Eerst dachten ze aan een ontsteking, maar na enkele dagen ontstekingsremmende behandeling bleef de pijn aanhouden. Een echografie en een pijnlijke punctie zonder plaatselijke verdoving brachten niets aan het licht. Maar ik was er nog steeds niet gerust op, het knobbeltje zat slecht en was pijnlijk… dus besloot ik het te laten verwijderen. De operatie vond plaats op 7 mei en 4 dagen later werd de echte diagnose gesteld…
Ik kreeg te horen dat ik zeer agressieve triple-negatieve borstkanker had. Alles stortte in een paar seconden in, de hel op aarde, maar gelukkig niet alleen dat…
Mijn leven veranderde in een oogwenk! Het duurde 6 maanden voordat de artsen het woord “kanker” in de mond namen. Ik leek te jong voor zo’n diagnose en was me nog niet bewust van de genetische mutatie in de familie, BRCA1…
Als ik mijn intuïtie niet had gevolgd en niet had gevraagd om die tumor te laten verwijderen, zou ik hier vandaag waarschijnlijk niet zijn.
Op 08 november 2010 onderging ik een borstamputatie aan mijn rechterborst (tussen chemotherapie en bestraling door).
Ik heb toen de genetische test gedaan en het verdict was bekend: BRCA+ aan mijn vaders kant.
Mijn grootmoeder van vaderskant had twee gevallen van kanker gehad en stierf daaraan toen mijn vader nog maar een tiener was. Mijn tante had ook borstkanker.
In 2013 kon ik een bilaterale lumbale wervelkolomreconstructie rechts en een preventieve lumbale wervelkolomreconstructie links ondergaan.
5 jaar later, op 32-jarige leeftijd, verscheen er een tweede tumor in het restweefsel van mijn linkerborst. Ik dacht dat ik al een keer door een hel was gegaan en dat als ik alles zou verwijderen, het niet nog eens zou gebeuren. Maar ik had het mis en was niet voorbereid. Dus moest ik de nachtmerrie een tweede keer herbeleven, dit keer wetende wat me te wachten stond. Bovendien moest ik hormoontherapie ondergaan.
Ik heb ook twee keer IVF/IPD (embryoselectie) ondergaan, maar dat was een mislukking.
Mijn verlangen om moeder te worden was zo sterk dat we in 2017 de kans kregen om een 9 maanden oude baby te plegen. De ultieme kans.
In 2022 besloot ik een artistieke tatoeage te laten zetten om de littekens te verbergen die me elke keer dat ik in de spiegel keek herinnerden aan wat ik had meegemaakt.
In een oogwenk veranderde mijn kijk op mijn borsten en kon ik ze eindelijk accepteren. Ik vond mezelf eindelijk mooi en aantrekkelijk.
In 2023 ben ik opnieuw geopereerd om mijn eileiders en baarmoeder te verwijderen.
Sinds juni 2024 ben ik partnerpatiënt in Cliniques Universitaires Saint-Luc (Brussel) en alles gaat vrij goed 😅💪🥳🌈🌞
Hoewel het een strijd is geweest, hebben deze vergiftigde geschenken van het leven me in staat gesteld mezelf beter te leren kennen en de essentie van wie ik ben naar boven te halen… Ik zie elke dag nu als een bonus en ik probeer me nergens meer druk om te maken.
Dankzij al deze beproevingen ben ik nu waar ik ben, en het is met veel plezier dat ik ben toegetreden tot de groep ambassadeurs van het BRCA+ network.
BRCA+ Network asbl
