Getuigenissen

Mijn oma had de tijd om oud te worden en borstkanker te krijgen.

Mijn moeder stierf op 58-jarige leeftijd aan eierstokkanker. Het was in de vroege uren van 14 september 2007. Ze was al een paar dagen bewusteloos, maar ik denk dat ze haar laatste krachten heeft gebruikt om de 13e te halen, de dag dat ik 33 werd. Zes jaar lang had ze geen gebrek aan kracht, wilskracht of moed. We dachten zelfs dat ze gewonnen had. Ze had het zo verdiend.

Ze ontdekte dat mijn zus en ik BRCA 1 hadden. We stelden haar gerust dat we in de gaten zouden worden gehouden en dat als er kanker zou zijn, die op tijd zou worden ontdekt. Niet zoals bij haar.

Mijn zus was 30 en in verwachting van haar eerste kind. Ik was single en maakte een professionele overgang door, wat betekende dat ik mijn moeder de laatste maanden kon vergezellen. Toen ze stierf, sprong ik op een job 800 km verderop en kwam ik aan in België. Ik nam contact op met een gynaecoloog naar wie ik was doorverwezen door het kankercentrum waar ik vandaan kwam. Aan de telefoon schetste hij een bot beeld: ik was BRCA1, ik was 33 en had mijn borsten nog, ik wilde kinderen maar ik had nog geen vader… Het was totaal onverantwoord, met statistieken en gevallen die hij in zijn carrière was tegengekomen om het te staven! Gelukkig ontmoette ik toen een uiterst humane gynaecoloog/senoloog, die sindsdien altijd bij me is gebleven.

Ik heb de vader van mijn kinderen in België gevonden! Ik vertelde hem snel over het zwaard boven mijn hoofd. Zijn reactie was dat hij er misschien ook een had, wie weet? En toen stelden we de vraag: prenatale screening op een BRCA1-mutatie was niet toegestaan (dit is inmiddels veranderd).

Mijn zus kondigde haar tweede zwangerschap aan en ik kreeg een miskraam. Toen ze in januari 2011 beviel, was ik opnieuw zwanger. Na het eerste trimester vertelde ik mijn werkgever over mijn zwangerschap. Ik begon een stekende pijn in mijn rechterborst en een knobbeltje te voelen. We gingen van “het komt vaak voor tijdens de zwangerschap, we zullen uit voorzorg een controle doen” naar “we kunnen je behandelen en je hoeft niet te kiezen tussen je gezondheid en je baby”. Het zwaard viel aan het eind van de dag en ik had de volgende ochtend een afspraak in het ziekenhuis. Er werd me verteld dat het een jaar zou duren…

Terwijl de baby zich beschut door de placenta ontwikkelde, werd de tumor aangevallen door chemotherapie. Zwangerschapsfotosessie met sjaal en pruik. De baby droeg me moreel, kalmeerde de misselijkheid die door de behandeling werd veroorzaakt en kwam als een bloemetje aan, iets voor de geplande bevallingsdatum! De baby bleek een klein meisje van 2,5 kg te zijn dat gestaag groeit. Op de kleuterschool werd ze beschreven als een zonnestraaltje, ze is snel van begrip op school en doet het goed in alle sporten. Vandaag is ze een mooie jongedame met een volle agenda en contactenlijst!

Nadat ze geboren was, kreeg ik de laatste chemokuur en daarna werd de zieke borst verwijderd. Gelukkig was bestraling niet nodig. Ik kon doorgaan met het preventief verwijderen van de andere borst en het plaatsen van tijdelijke prothesen. Ik had mijn korte kapsel en mijn figuur terug, dus ik ging weer aan het werk. Toen kwam de derde operatie voor de permanente prothesen. Er waren bijna 2 jaar verstreken sinds mijn diagnose… En toen kreeg mijn zus de diagnose borstkanker.

De geschiedenis herhaalt zich, ook al is het een ander soort kanker en is de behandeling iets anders. Ze kan ermee omgaan, terwijl ze moeder blijft (haar kinderen zijn 2 en 5) en doorgaat met haar professionele leven.

Van mijn kant gaf het medische team groen licht voor een tweede zwangerschap. Het was belangrijk om onze dochter de kans te geven een unieke band met een zusje of broertje te ontwikkelen. In dit geval is het een klein kereltje dat voor mijn 40e verjaardag komt.

Jonge moeder op haar 40e – en in de menopauze op mijn 41e. In mijn hoofd was het allemaal een makkie, zoals de tieners nu zeggen! Het was niet gemakkelijk om de operatie te verwerken, maar het was ondenkbaar dat ik nog een zwaard boven mijn hoofd zou laten hangen. Mijn zus volgde. De gevolgen waren voor ieder van ons een beetje anders, maar over het algemeen konden we het goed aan.

Mijn dochter doet mee aan een onderzoek onder kinderen van moeders die tijdens de zwangerschap chemotherapie kregen. Om nieuwe gegevens te verzamelen en de wetenschap vooruit te helpen.

Het wordt nu aanbevolen om de alvleesklier vanaf 50-jarige leeftijd te controleren. Weer een zwaard dat boven mijn hoofd hangt. De angst is er nog steeds – sluimerend, verkillend, blokkerend.

Maar er is ook erkenning – overlopend, warm, opbeurend. Ik hoorde over het Bounce Back Festival dat op 12 oktober 2024 wordt georganiseerd door de vzw Baob Brussels, een gemeenschap die zich inzet voor vrouwen die geconfronteerd worden met kanker. Ik ontmoette Martina, de oprichtster van het BRCA-netwerk, wier familieverhaal erg op het mijne lijkt. Dus besloot ik mijn steentje bij te dragen. Als eerbetoon aan mama en in solidariteit met iedereen die voor zichzelf of voor anderen vecht.