Getuigenissen

Mijn naam is Anaïs, ik ben (bijna) 41 en mijn verhaal begon in 2016 met een telefoontje van mijn zusje Chloé.
Telefoontje van mijn zusje Chloé. Ik ben op weg naar mijn werk. We wachten op haar
uitslagen, want sinds ze gestopt is met de pil zijn haar borsten alleen maar groter geworden. De
Hormonen, ongetwijfeld.
Helaas staat ons heel ander nieuws te wachten. 

In een fractie van een seconde trof een tsunami haar, mij, ons. Het knobbeltje is in feite een triple-negatieve kanker die snel voortschrijdt. En deze is heel akelig, heel aanwezig. We mogen niet treuzelen.
Ik hang op met een bittere smaak in mijn mond. Ik realiseer me dat onze zorgeloze dagen achter ons liggen.

Hierdoor gaat er een wereld voor ons open die voorheen volledig onbekend was: de ziekte, de behandelingen, de impact van dit alles op haar en ons leven.
de impact van dit alles op haar en ons leven.
Mijn zus, met haar kalme en nogal gereserveerde temperament, laat ons zien dat ze in feite een echte Viking is, klaar om te laten zien dat ze het er niet bij laat zitten.
een echte Viking, klaar om te laten zien dat ze het er niet bij laat zitten.

Een levensles die me voor altijd zou veranderen!
Ondertussen ging het leven verder en werd ik moeder van een dochtertje
Angèle, geboren in april 2017. Het was op hetzelfde moment dat ‘genetica’ mijn leven binnenkwam, maar ook de levens van mijn andere zus Myrtille, mijn ouders en mijn partner.
Testen, wachten, resultaten… Het is nu deze melodie die ritme geeft aan ons leven.

In juli 2017 ontdekte ik dat ik ook drager was van een BRCA1-mutatie,
dat het van mijn vader komt, dat mijn tweede zus geen drager is (phew!) en dat
dat we voor onze dochter pas over een paar jaar meer duidelijkheid zullen krijgen, als ze de bloederige genetische test mag doen…. Wat voor ons een eeuwigheid lijkt! 

Een wervelwind van informatie volgde! Ik ben al 34! Waar moet ik beginnen?

Mijn zus heeft al 3 jaar ruzie, soms lijkt het een eeuwigheid en
soms het tegenovergestelde. Alles gaat te snel, het is te lang, het is te kort. We hebben geen besef van tijd. 

Mijn zus verlaat ons 3 jaar na de aankondiging van haar kanker. De viscerale band die me bindt met mijn twee zussen maakt deze ervaring onoverkomelijk voor me, maar we MOETEN doorgaan. Opstaan. Verder gaan. Leven.

Mijn mantra wordt dan: Eén dag tegelijk. Blijf doorgaan. Je zult het zien. Chloé had me een enorm cadeau gegeven, ze had me de kans gegeven om te kiezen en niet te ‘lijden’. Die kans wilde ik niet laten lopen. 

Naar aanleiding hiervan besloot ik eind oktober 2017 een bilaterale preventieve mastectomie met onmiddellijke reconstructie te ondergaan.
We wilden ook graag een tweede kind. Het was voor mij onmogelijk
om een tweede zwangerschap voor te stellen, wetende dat ik ‘genetisch erfelijk’ ben en deze beroemde 50/50 waar we geen controle over hebben. 

Toen hoorden we over de mogelijkheid van IVF met PGD, en vijf lange jaren van proeven, hoop en mislukkingen volgden. En toch, na de laatste poging, dook Rosalie op in februari 2022. Drie dagen voor de sterfdag van mijn zusje, het was als een frisse wind, een klein zonnestraaltje in deze ‘tsunami’!

Eind 2022 waarschuwde het team dat me volgde me: “We laten je zitten tot je 38 bent.
maar we raden af om nog langer te wachten”. Dus besloot ik
dat het tweede zwaard dat boven mijn hoofd hing snel ergens anders heen zou gaan en ik onderging een preventieve adnexectomie zonder hormoonvervangingstherapie. 

Het is nu 2024. Ik ben moeder van twee kuikentjes
bijna 8 en 3, ik ben drager van de BRCA1-mutatie, ik zal nog steeds rechte borsten hebben als ik 50 ben, ik ben postmenopauzaal, ik draag niet elke dag een beha en er zijn dagen dat ik lach en dagen dat ik huil.

Ik heb altijd ‘recht vooruit’ gekeken en elke stap genomen zoals hij kwam.
zoals ze komen. Natuurlijk zijn sommige wegen makkelijker dan andere, maar sommige wegen zijn veel ingewikkelder dan de mijne. Ik ging geen kuil graven en wachten.
Ik ging geen kuil graven en wachten, dat zou dit verdomde genetische ding te veel houvast geven.

Om dit alles tenminste een beetje de moeite waard te maken, heb ik besloten om vandaag mijn verhaal met jullie te delen.
om mijn verhaal vandaag met jullie te delen. Door mezelf te betrekken bij het BRCA+ Netwerk project geeft het betekenis aan dit alles. Het geeft ook betekenis aan wat me voor altijd heeft veranderd, maar ook aan wat me maakt tot wie ik nu ben.