Mijn moeder had borstkanker. Er waren nooit aanwijzingen dat het een genetische vorm van kanker zou zijn, aangezien er geen voorgeschiedenis van kanker in de familie bekend was.
Mijn moeder onderging veel behandelingen en 6 jaar lang was haar leven tamelijk draaglijk – ze kon van haar leven genieten en de meeste dingen doen, redelijk ongehinderd door de behandelingen. Er waren ups en downs, kleine uitzaaiingen naar longen, lever en lymfeklieren, sommige behandelingen werkten niet, maar toch ging het lichamelijk goed met haar en leek het erop dat ze nog lang zou leven. Het laatste jaar was echter hectisch. Uitgezaaide kanker in de hersenen, de eerste grote klap in 2022. Ze herstelde langzaam en het was niet meer hetzelfde. En dan, na maanden, toen het beter begon te gaan, een tweede en laatste klap: uitzaaiingen in de lever. Onbehandelbaar. Ze had nog een maand te gaan die we samen doorbrachten, ook al leek het zo onwerkelijk om nog maar een paar weken met haar te hebben.
Eerder in 2022, toen elke nieuwe behandeling mislukte, stelde de dokter een genetische test voor om mogelijkheden te verkennen. Toen bleek dat het een genetische kanker was. Het opende een deur, we waren erg hoopvol, maar zelfs die behandeling had geen schijn van kans.
Nadat mijn moeder de uitslag had gekregen, werd ik uitgenodigd om samen met mijn zus een genetische test te doen.
We wachtten 2 maanden op de uitslag en toen vertelden ze ons dat we allebei BRCA2-drager waren. Ongelukkig… maar het was op de een of andere manier geruststellend om het samen te moeten doorstaan.
Op dat moment had het geen prioriteit, omdat we gefocust waren op onze moeder. Ik dacht dat ik nog tijd zou hebben om na te denken over preventie, maar na het overleg met de artsen begreep ik dat het geen zin had om te wachten en dat de preventieve borstamputatie zo snel mogelijk moest worden uitgevoerd. Ik plande de operatie in de loop van 2023 voor januari 2024. Mijn zus, die 3 jaar ouder is, ging voor. Zij werd in juli 2023 geopereerd. Ik wilde wat langer wachten.
Ik had de troost mijn zus bij me te hebben, te hebben gezien wat zij had meegemaakt, maar toch, op sommige dingen kun je niet goed genoeg voorbereid zijn. Ik koos voor een borstverwijdering met natuurlijke reconstructie (DIEP-flap) (…) Al met al ben ik blij dat ik de operatie heb ondergaan. Het neemt de grootste angst weg: die voor kanker. Er staan me nog andere behandelingen en onderzoeken te wachten, maar ik geloof dat deze ingreep de meest dringende was.
BRCA network asbl/vzw
