Ik was 36 jaar oud. Ik genoot van mijn leven als jonge moeder. Ik had een dochtertje van vier, een zoontje van één, ik was vervuld van geluk door mijn kleine gezin.
Op 20 november 2016 nam mijn leven echter een andere wending. Een maand voor mijn borstonderzoek, dat al lang gepland stond – ik wist dat er een gevoeligheid in de familie zat, maar we hadden nog geen genetische screening uitgevoerd, ik wist nog niet dat ik drager was van de genmutatie BRCA2 – voelde ik een harde knobbel in mijn linkerborst. Na weken van pijnlijk wachten en onderzoeken kwam het vonnis: het was borstkanker met aantasting van de lymfeklier.
16 chemosessies, een dubbele borstamputatie, 25 bestralingen, 6 jaar hormoontherapie en een eierstokverwijdering later, een nieuwe aardbeving: botmetastasen. Vanaf dat moment zou de ziekte me niet meer loslaten.
Ik keek terug en vroeg me af: waarom hadden mijn huisarts of gynaecoloog nooit aangedrongen op screening? Waarom hadden ze me niet ingelicht over preventieve borstamputatie? Sommige artsen zeggen misschien, ‘Het is gewoon een genetische afwijking, je bent niet ziek,’ maar ik zeg je, ‘De dag dat de kanker zijn weg naar binnen vindt, is het te laat.’
Als ik destijds beter geïnformeerd was, als ik genetische screening had gedaan, als ik de moed had gehad om de beslissing te nemen om een preventieve borstamputatie te ondergaan, zou ik hier vandaag niet zijn. Ik weet dat ik een lang, veel vrediger leven had kunnen leiden.
Het was een andere tijd, met minder communicatiemiddelen, minder kennis en waarin de chirurgie nog niet zo ver stond als vandaag.
Vandaag wil ik mensen met kanker in hun familie het volgende zeggen:
Het kan je leven redden!
BRCA network asbl/vzw
